Click on the Journal’s cover to read the article on ResearchGate
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το ερώτημα που τίθεται για να απαντηθεί είναι: σε τί συνίσταται η μορφή της αναβίωσης της ιστορίας στο παρόν, εντός του υποκειμένου και της κοινωνίας, χωρίς να παρεισφρέει η παρουσία ενός απόλυτου ιστορισμού; Η ιστορία δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως αυτο-συνειδησία του παρόντος – όπως ο Ιταλός φιλόσοφος Μπενεντέτο Κρότσε επιχειρηματολόγησε – και να ταυτιστεί με τη ζωή του πνεύματος, χωρίς η τελευταία να αναρωτηθεί για την ίδια. Η θεώρηση του ανθρώπου ως μικρόκοσμου και όλης της ιστορίας ως μακράνθρωπου μπορεί να ενδυναμώσει την άποψη για μία ζωντανή ιστορία, και για έναν άνθρωπο ως κυρίως ιστορικό ον. Η τάση προς τη νεωτερικότητα και η τάση προς το παρελθόν μπορούν να θεωρηθούν μόνο εν μέρει αντιπαρατιθέμενες, καθώς και οι δύο είναι απαραίτητες και συμπληρωματικές. Ένας ιδιαίτερα σημαντικός τρόπος παροντικής επεξεργασίας της ιστορίας είναι η εσωτερική εμπειρία. Η συμβολή του Βίλχελμ Ντίλταϋ υπήρξε πολύ σημαντική σε αυτό το σημείο, καθώς υπογράμμισε τη διαφορά ανάμεσα στις επιστήμες της φύσης και τις ανθρωπιστικές επιστήμες, βασισμένη στο γεγονός ότι οι τελευταίες αποτελούν έναν πιο οικείο χώρο για τον άνθρωπο. Η ιδέα μίας νέας, εσωτερικής διάστασης της ιστορίας ως μετα-ιστορίας, αναπτύχθηκε στον 20ο αιώνα από τον Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ, που θεώρησε την ενσάρκωση ως το σημείο par excellence για την εισαγωγή του υπαρξιακού χρόνου στον ιστορικό. Η ιδέα της ιστορίας ως εσωτερικής εμπειρίας περιλαμβάνεται στην προσπάθεια μίας «συμπαθητικής κατανόησης» του ιστορικού παρελθόντος, παρά την κριτική που ασκήθηκε σε αυτήν την τελευταία, π.χ. από το θετικισμό, η οποία δεν μείωσε καθόλου την αξία της. Η ιδέα αυτή μπορεί να συμβάλλει στον καθορισμό κάθε διάστασης του υπαρκτού, επιτρέποντας ένα άνοιγμα προς το μέλλον, χωρίς να έχει μεταφυσικό ή υπερβατικό χαρακτήρα. Τελικά, η διάσταση του χρόνου πάντα θα μας διαφεύγει και κανείς ορισμός του δεν μπορεί να γίνει απόλυτα δεκτός.
The Philosophical Understanding of History as Revival in Present and through Inner Experience
By Katelis Viglas
Abstract
The first question raised and has to be answered is: what is the form of the revival of history in present, inside the subject and the society, without the presence of an absolute historicism to intrude? History is not possible to be considered as self-consciousness of the present – as the Italian philosopher Benedetto Croce argued – and to be identified with the very life of spirit, without the latter being self-questioning itself. The consideration of man as microcosm and of the world history as macroanthropos can reinforce the view of a live history and of man as a historical being par excellence. The tension toward modernity and the tension toward the past are considered only partly controversial, because both are necessary and supplementary. An especially important way of apprehension in present, and contemporary elaboration of history, is the inner experience. The contribution of Wilhelm Dilthay was very important at this point, because he emphasized the difference between the sciences of nature and humanities, based on the fact that the latter constitute a more familiar space for man. The idea of a new, internal dimension of history as meta-history, was elaborated in 20th century by Νicolai Alexandrowitsch Berdjajew, who believed that the Incarnation is the point par excellence for the introduction of the existential time in the historical. The idea of history as inner experience is included in the effort of a “sympathetic apprehension” of the historical past, and the criticism against it (e.g. by Positivism) didn’t diminish its value. It contributes to the definition of every dimension of the existing, allowing an opening to the future, without having a metaphysical or transcendental character. At the end, the dimension of time in itself always will escape us and none definition of it could be accepted as absolute.
katelisviglas.com 